نامه سرگشاده به رسانه پویش انلاین

نامه ای سرگشاده به رسانه‌ی «پویش آنلاین» رسانه‌ی سیاسی مستقل، در وانفسای عدم شفافیت‌ها و وابستگی‌های پشت پرده‌ی جناحی و بخصوص نفوذ گسترده و برنامه ریزی شده‌ی عوامل و سازمان‌های وابسته به رژیم استبداد که از نهایت قدرت و ثروت و امکانات بهره‌مند هستند حرکتی بسیار پرهزینه، طاقت‌فرسا و ریسک‌پذیر است. با این وجود، ضرورت وجود و تنوع رسانه‌های سیاسی مستقل در برهه‌ی کنونی شدیدا احساس می‌شود. انتقال و انتشار بی‌طرفانه‌ی اطلاعات، تحلیل و نقد دلسوزانه‌ی تحولات و رویدادها، و ارائه‌ی ایده‌ها و راهکارها جهت برون‌رفت از بن‌بست امروز و رهایی سرزمین اسیرمان ایران، از اهم وظایف یک رسانه‌ی سیاسی مستقل است. همکاری و همیاری تیم بنیانگذار و مجری طرح، تامین منابع مالی و مدیریت و سازماندهی شفاف از مهمترین فاکتورهای راه‌اندازی و تداوم موفقیت‌آمیز هر رسانه‌ای‌ است و طبیعتا می‌بایست صداقت، انصاف، انعطاف، سخاوت و روح عدالت بر فضای همکاری اعضا و گردانندگان و همیاران حاکم باشد تا هم از منظر وجدان عمومی اعتمادپذیر واقع شود و هم در پیشبرد اهدافش سربلند بیرون آید. غرض از این مقدمه، شکواییه‌‌ای‌ست که در قالب پرسش می‌بایست مطرح می‌شد اما واکنش‌های بدویِ دفعی و سلبی مدیر مسئول این رسانه، آقای سیروس ملکوتی به پرسشگران در سه هفته‌ی اخیر این راه را پیش پای ما گذاشت. خانم آزاده سلیمانی، دوست مشترک و همراه چند ساله‌ای که در مسیر آزادیخواهی و روشنگری همواره فعال و کوشا و موثر بوده و هست، به گواه اسناد و شاهدان بیشمار و غیرقابل کتمان از بانیان و پایه گذاران اصلی رسانه‌ی «پویش» است که برای به ثمر رساندن این پروژه از هیچ تلاش و حرکتی مضایقه نکرده و ماهها هم‌پا و هم‌دوش گردانندگان امروز آن برای تاسیس این رسانه زحمت کشیده و عرق ریخته و هزینه‌ی مادی و معنوی کرده است. اما معلوم نیست به چه دلیلی یا بر چه اساسی در آستانه‌ی برنامه‌ی افتتاحیه بدون هرگونه اطلاع و هماهنگی و توضیح از پروژه کنار گذاشته شده و مراحل آماده‌سازی و ضبط نخستین برنامه‌ها در بایکوت خبری کامل ایشان انجام گرفته است؟! و از آن هم عجیب‌تر و سوال‌برانگیزتر که حتی در برنامه‌های اول ارائه شده‌ی این رسانه هیچ نام و یادی از ایشان به عنوان یکی از بانیان، ایده‌پردازان، همکاران و سرمایه‌گذاران اصلی برده نشده است؟ البته به دلیل عدم توجه به این مهم و خودداری مسئولین رسانه‌ی پویش از هرگونه توضیح درخور، طبعا حواشی، شایعات، افتراها، جدل‌ها و حرف و حدیث‌ها مجال ظهور پیدا کرده است و متاسفانه نه تنها دوستی‌ها و همکاری‌ها را مسموم کرده است بلکه افق نامطلوبی را این آغاز نازیبا برای آینده‌ی کار این رسانه که مدعی برابری‌طلبی و ارزشهای دموکراتیک و انسانی است ترسیم می‌کند. حال این پرسش برای افرادی چون ما مطرح می‌شود که چرا رسانه‌ی کوچک اما پویا و خوش‌ایده‌ای که می‌تواند کاستی‌های آگاهی‌رسانی و «فرهنگ‌سازی» امروز را به وسع خود پوشش دهد این گونه از ابتدا در دام ناهمگونی، تشتت و سانسور و تخریب آنهم نسبت به یکی از بانیان اصلی خود افتاده است؟! انتظاراتی که امروزه از ارباب رسانه، روشنفکران و سیاسیون استبدادستیز می رود، وظیفه‌ها را سنگین‌تر و حساس‌تر از گذشته نموده است. پس بدیهی ست که یا می‌بایست منفعل بود و در کنج عافیت نشست و نظاره کرد یا اگر همت و اراده‌‌ی حضور و مبارزه و مقابله هست، با کمترین ضربت خطا وارد عرصه شد. امیدواریم گردانندگان این رسانه نقد ما را دلسوزانه بدانند و توضیح و پاسخ درخوری برای آن ارائه دهند. ۲۲ فوریه ۲۰۱۷ / ۴ اسفند ۱۳۹۵ اسامی ۵۲ تن از حمایت‌کنندگان این نامه (بدون اولویت و ترتیب) :

نوری آوان، آویده مطمئن فر، مانا آقایی، نعمت میرزازاده (آزرم)، احمد فیضی، فرحناز عمادی، ادریس تدینی راد، فرخ لاوینی، پایا راستگونیا، الهام رحیمی، امیر افشار، شیرین امینی، لقمان مهری، مسیحا گلریز، فرزانه صالحی نیا، آرش چوپانی، زهره حسینی، سارا آرین‌مهر، اشکان پابلیشر، مهدی مهرگان، محمد توکلی، فرهاد حسینی یزدی، لنا کاشفی، علی ولی‌زاده، مهدی علائین، فرداد حقیقی، سنور عبدالهی، مهران ایروملو، عباس غریبی، زهرا موسوی، فریده آوان، آذر آذریان، شهین صولتی، شیرین سلطانی، مازیار فولادپور، شاپور بهرامی، مهدی علایی، حمید آریا، احد صفارزاده، محسن بهزادکریمی، فرهاد بردی، جهانگیر شادانلو، امیرعلی نایینی، سمر رحمتی، زاگرس محمدی، شیوا هورامی، کامیار پویانمهر، امیر نیک، رضا رایگان، پارسا بختیاری، رضا وضعی، حمید جهانپور